هوش مصنوعی:
متن بیانگر احساسات عمیق عاشقانه و وابستگی شدید به معشوق است. شاعر از دل‌بری و جذبه‌های معشوق سخن می‌گوید و از او می‌خواهد که دلش را نشکند و به آن رحم کنند. همچنین، شاعر از بی‌قراری و بی‌تابی خود در غیاب معشوق می‌گوید و تأکید می‌کند که بدون او، دنیا برایش بی‌معناست.
رده سنی:
16+
متن حاوی مفاهیم عاطفی و احساسی عمیق است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم شعری کلاسیک نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.
غزل شمارهٔ ۲۰۲۶
به شِکَرخنده بِبُردی دلِ من
بِشِکَن شِکَّر، دل را مَشِکَن
دلِ ما را که زِ جا بَرکَندی
به تو آمد، پَر و بالَش بِمَکَن
بِنِگَر تا به چه لُطفَش بُردی
رَحْم کُن، هر نَفَسَش زَخم مَزَن
جانَم اَنْدَر پِیِ دل می‌آید
چه کُند بی‌تو دَرین قالَبِ تَن؟
بی‌تو دل را نَبُوَد بَرگِ جهان
بی‌تو گُل را نَبُوَد بَرگ چَمَن
هین، چرا بَند شِکَستی؟ خاموش
یا مَگَر نیست تو را بَندِ دَهَن؟
بِشِکَن شِکَّر، دل را مَشِکَن
دلِ ما را که زِ جا بَرکَندی
به تو آمد، پَر و بالَش بِمَکَن
بِنِگَر تا به چه لُطفَش بُردی
رَحْم کُن، هر نَفَسَش زَخم مَزَن
جانَم اَنْدَر پِیِ دل می‌آید
چه کُند بی‌تو دَرین قالَبِ تَن؟
بی‌تو دل را نَبُوَد بَرگِ جهان
بی‌تو گُل را نَبُوَد بَرگ چَمَن
هین، چرا بَند شِکَستی؟ خاموش
یا مَگَر نیست تو را بَندِ دَهَن؟
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مسدس مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۲۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۰۲۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
