۲۶۵ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۷۱۸

زاهد به سراپردهٔ رندان مگذارید
مخمورش از آن مجلس رندان به در آرید

بیگانه مباشد بپاشید سر و زر
تخمی که توانید در این باغ بکارید

هر خم شرابی که سپردید به رندی
آرید بر ما و به اهلش بسپارید

روشن بتوان دید که نور بصر ماست
بر دیده اگر نقش خیالی بنگارید

یک دم که ز ما فوت شود بی می و ساقی
از عمر مگوئید و حیاتش مشمارید

کار همه رندان خرابات برآید
بر ما نفسی همت خود گر بگمارید

سید ز در میکده مستانه درآید
نوریست که پیدا شده پنهانش ندارید
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۱۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۱۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.