هوش مصنوعی:
این شعر عرفانی از نعمت الله ولی بیانگر عشق و ارادت به یار (معشوق الهی) است. شاعر با اشاره به واژه‌هایی مانند یسار، کنج، یار و نگار، به وحدت وجود و عشق الهی اشاره می‌کند و ذکر و عبادت را راهی برای رسیدن به این عشق می‌داند. در نهایت، نعمت الله را مظهر خداوند می‌خواند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عرفانی و استفاده از استعاره‌های عمیق ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. این شعر更适合 افرادی که با ادبیات عرفانی آشنایی دارند.
غزل شمارهٔ ۷۴۷
دست چپ را یسار می خوانند
کنج را هم یسار می خوانند
عاشقانی که محرم رازند
یار را دوستدار می خوانند
ذاکرانی که ذکر می گویند
روز و شب آن نگار می خوانند
در همه آن یکی همی جویند
گر یکی ور هزار می خوانند
بیست و هشت حرف اگر همی خوانی
عارفان بی شمار می خوانند
هر که بینند و هر چه می خوانند
خدمت آن نگار می خوانند
نعمت الله را چو می یابند
مظهر کردگار می خوانند
کنج را هم یسار می خوانند
عاشقانی که محرم رازند
یار را دوستدار می خوانند
ذاکرانی که ذکر می گویند
روز و شب آن نگار می خوانند
در همه آن یکی همی جویند
گر یکی ور هزار می خوانند
بیست و هشت حرف اگر همی خوانی
عارفان بی شمار می خوانند
هر که بینند و هر چه می خوانند
خدمت آن نگار می خوانند
نعمت الله را چو می یابند
مظهر کردگار می خوانند
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۴۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
