هوش مصنوعی:
این متن به توصیف حال و هوای رندان و می‌نوشان در میخانه و خرابات مغان می‌پردازد. آن‌ها فارغ از قید و بندهای دنیوی، مستانه به باده‌نوشی مشغول‌اند و خرقه‌های خود را با می می‌شویند. با این حال، در پس این ظاهر، بندگی و عشق به سید (احتمالاً اشاره به معشوق یا امام) در جان و دل آن‌ها نهفته است و از هر قید ملک و ملکوت آزاده‌اند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عرفانی و نمادین است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری دارد. همچنین، اشاره به می‌نوشی و مستی ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال نامناسب باشد، هرچند در ادبیات عرفانی این مفاهیم اغلب نمادین هستند.
غزل شمارهٔ ۸۰۳
خوش در میخانه را بگشاده اند
باده نوشان را صلائی داده اند
در خرابات مغان رندان ما
بر در میخانه مست افتاده اند
جام می بر دست و مستانه مدام
سر به پای خم می بنهاده اند
خرقهٔ خود را به می شستند پاک
فارغ از تسبیح و از سجاده اند
بندگان سیدند از جان و دل
از همه ملک و ملک آزاده اند
باده نوشان را صلائی داده اند
در خرابات مغان رندان ما
بر در میخانه مست افتاده اند
جام می بر دست و مستانه مدام
سر به پای خم می بنهاده اند
خرقهٔ خود را به می شستند پاک
فارغ از تسبیح و از سجاده اند
بندگان سیدند از جان و دل
از همه ملک و ملک آزاده اند
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۰۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۰۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
