هوش مصنوعی:
این متن بیانگر حالتی از تضاد و تناقض درونی است که در آن گوینده خود را در عین درد و نیاز، از درمان و شفا بی‌نیاز می‌داند. او در عین بینوایی و ابتلا، از نعمت‌ها و بلاها ایمن است و در عین وصال و بقا، از هجران و فنا فارغ است. رابطه‌ای پیچیده بین گوینده و معشوق (یا خدا) ترسیم می‌شود که در آن گوینده خود را طلبکار می‌داند، در حالی که معشوق جویای اوست. در نهایت، گوینده خود را هم بنده و هم پادشاه می‌داند، اما از هرگونه وابستگی به ارباب یا گدا آزاد است.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تضادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۹۷۵
دردمندیم و از دوا فارغ
مستمندیم و از شفا فارغ
مبتلائیم و از بلا ایمن
بینوائیم و از نوا فارغ
در وصالیم و فارغ از هجران
در بقائیم و از فنا فارغ
ما طلبکار او و او با ما
یار جویای ما و ما فارغ
بندگانیم و ایمن از سید
پادشاهیم و از گدا فارغ
مستمندیم و از شفا فارغ
مبتلائیم و از بلا ایمن
بینوائیم و از نوا فارغ
در وصالیم و فارغ از هجران
در بقائیم و از فنا فارغ
ما طلبکار او و او با ما
یار جویای ما و ما فارغ
بندگانیم و ایمن از سید
پادشاهیم و از گدا فارغ
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۹۷۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۹۷۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
