هوش مصنوعی:
این شعر عرفانی از نعمت الله بیانگر عشق و اتحاد عاشق و معشوق است. شاعر خود را بنده پادشاهی می‌داند که از نور عشق او تابنده است. صورت او پرگار و معنی نقطه‌ای است که از لوح دل خوانده می‌شود. او از جام عشق مست است و مجلس عشاق را فرخنده می‌داند. با وجود عرفان به اسما و صفات، از حضور ذات او وامانده است. در نهایت، عاشق و معشوق را یکی می‌داند و این را از دانایی‌های خود می‌شمارد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. این شعر更适合 برای افرادی که دارای دانش و تجربه کافی در زمینه ادبیات عرفانی هستند.
غزل شمارهٔ ۱۰۶۲
زآفتاب مهر او تابنده ام
پادشاهی می کنم تا بنده ام
صورتم پرگار و معنی نقطه ای
این حروف از لوح دل خواننده ام
مستم از جام می ساقی عشق
مجلس عشاق را فرخنده ام
تا به اسما و صفاتش عارفم
از حضور ذات او وامانده ام
عاشق و معشوق ما هر دو یکی است
نعمت الله را چنین داننده ام
پادشاهی می کنم تا بنده ام
صورتم پرگار و معنی نقطه ای
این حروف از لوح دل خواننده ام
مستم از جام می ساقی عشق
مجلس عشاق را فرخنده ام
تا به اسما و صفاتش عارفم
از حضور ذات او وامانده ام
عاشق و معشوق ما هر دو یکی است
نعمت الله را چنین داننده ام
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۰۶۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۰۶۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
