شکر گویم که توبه بشکستم
وز غم ننگ و نام وارستم

در خرابات عشق مست خراب
با حریفان به ذوق بنشستم

هستی او کجا و من ز کجا
من به خود نیستم به او هستم

بگسستم ز خویش و بیگانه
باز با اصل خویش پیوستم

نور چشم است و در نظر دارم
نظری کن به چشم سرمستم

دست با دوست در کمر کردم
آفرین باد بر چنین دستم

بندهٔ سید خراباتم
کمر خدمتش به جان بستم