تا مجرد از دل و از جان شدیم
همنشین و همدم جانان شدیم

همچو قطره بهر یک دردانه ای
غرقهٔ دریای بی پایان شدیم

از خیال روی یار خویشتن
همچو زلفش بی سر و سامان شدیم

تا که پیدا شد جمال عشق دوست
ما به خود در خود ز خود پنهان شدیم

جان و دل در کار عشقش باختیم
لاجرم ما جمله تن چون جان شدیم

از برای گنج عشقش روز و شب
ساکن کنج دل ویران شدیم

تا خبر از زلف و رویش یافتیم
بی خبر از کفر و از ایمان شدیم

گرد نقطه مدتی گشتیم ما
نقطهٔ پرگار این دوران شدیم

«شاه نعمت‌الله ولی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir