هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از احساسات عمیق و عرفانی خود سخن می‌گوید و از عناصری مانند باده، خون، آب حیات، و آتش برای بیان حالات درونی خود استفاده می‌کند. او از نجات یافتن از غم و رسیدن به آرامش و وحدت با اصل خود سخن می‌گوید و از موسیقی و هماهنگی به عنوان نمادهایی برای بیان این احساسات استفاده می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی ادبی دارد.

غزل شمارهٔ ۲۰۹۰

به پیش آر سَغْراقِ گُلْگونِ من
ندانم که باده‌ست، یا خونِ من

نَجاتی‌ست جان را زِغرقابِ غَم
چو کَشتیِّ نوحی به جَیحونِ من

مرا خوش بِشویَد زِ آب و زِ گِل
رَساند به اصل و به عُرجونِ من

در اَجْزایِ من خوش دَرآمیخته
به خویشی چو موسی و هارونِ من

زِهی آبِ حیوان، زِهی آتشی
که جَمعَند هر دو به کانونِ من

چو نایَم بِبوسَد، چو دَفَّم زَنَد
چه خوش چَنگ دَرزَد به قانونِ من

برو باقی از ساقیِ من بِجوی
کَزو یافت شیرینی افُسونِ من
وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (متقارب مثمن محذوف یا وزن شاهنامه)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۸۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۰۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.