هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از عشق و درد فراق سخن می‌گوید و از معشوق خود می‌خواهد که به او توجه کند، دردهایش را درمان کند و به او وفادار باشد. شاعر از معشوق می‌خواهد که با بخشش و مهربانی، تاریکی‌های زندگی او را روشن کند و رنج‌هایش را پایان دهد.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عاطفی و عرفانی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و مفاهیم شعری کلاسیک نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.
غزل شمارهٔ ۲۰۹۱
ای هفت دریا گوهر عَطا کُن
وین مِسّ‌‌ها را پُرکیمیا کُن
ای شمع مَستان، وِیْ سَروِ بُستان
تا کِی زِ دَستان؟ آخِر وَفا کُن
بِگْریست بر ما، هر سنگِ خارا
این دَردِ ما را، جانا دَوا کُن
ای خشم کرده، دیدار بُرده
این ماجَرا را یک دَم رَها کُن
اِحْسان و مَردی، بسیار کردی
آن مَردمی را اکنون دو تا کُن
ای خوب مَذهَب، ای ماه و کوکَب
در ظُلْمَتِ شب چون مَهْ سَخا کُن
دَردِ قدیمی، رَنجِ سَقیمی
گَردِ یَتیمی، از ما جدا کُن
گر در نَعیمم، در زَرّ و سیمَم
بی‌تو یَتیمَم، دَرمانِ ما کُن
من لب بِبَستم، درغَم نِشَستم
بُگشایْ دستم، قَصدِ لِقا کُن
وین مِسّ‌‌ها را پُرکیمیا کُن
ای شمع مَستان، وِیْ سَروِ بُستان
تا کِی زِ دَستان؟ آخِر وَفا کُن
بِگْریست بر ما، هر سنگِ خارا
این دَردِ ما را، جانا دَوا کُن
ای خشم کرده، دیدار بُرده
این ماجَرا را یک دَم رَها کُن
اِحْسان و مَردی، بسیار کردی
آن مَردمی را اکنون دو تا کُن
ای خوب مَذهَب، ای ماه و کوکَب
در ظُلْمَتِ شب چون مَهْ سَخا کُن
دَردِ قدیمی، رَنجِ سَقیمی
گَردِ یَتیمی، از ما جدا کُن
گر در نَعیمم، در زَرّ و سیمَم
بی‌تو یَتیمَم، دَرمانِ ما کُن
من لب بِبَستم، درغَم نِشَستم
بُگشایْ دستم، قَصدِ لِقا کُن
وزن: مستفعلن فع مستفعلن فع (متقارب مثمن اثلم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۹۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۰۹۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
