هوش مصنوعی:
این متن عرفانی به ستایش شمس دین و عشق به او می‌پردازد. شاعر از نور و هدایت شمس دین سخن می‌گوید و خود را عاشق و مستِ محبت او می‌داند. همچنین، به اهمیت همراهی با رهروان شمس دین در سفر معنوی اشاره می‌کند.
رده سنی:
15+
محتوا دارای مفاهیم عرفانی و معنوی است که برای درک و تجربه‌ی عمیق‌تر، به بلوغ فکری و شناختی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای عرفانی ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد.
غزل شمارهٔ ۱۲۶۴
چیست عالم سایه بان شمس دین
این و آن باشد از آن شمس دین
شمس دین را دوست می دارم بجان
می خورم سوگند جان شمس دین
عارفانه با تو می گویم سخن
این معانی از بیان شمس دین
نور دین از شمس دین روشن شده
دادمت اینک نشان شمس دین
مجلس عشقست و ما مست و خراب
باده نوشان عاشقان شمس دین
گر به بیت الله عزیمت می کنی
راهرو با رهروان شمس دین
نعمت الله سید جانان بود
گر چه هست از بندگان شمس دین
این و آن باشد از آن شمس دین
شمس دین را دوست می دارم بجان
می خورم سوگند جان شمس دین
عارفانه با تو می گویم سخن
این معانی از بیان شمس دین
نور دین از شمس دین روشن شده
دادمت اینک نشان شمس دین
مجلس عشقست و ما مست و خراب
باده نوشان عاشقان شمس دین
گر به بیت الله عزیمت می کنی
راهرو با رهروان شمس دین
نعمت الله سید جانان بود
گر چه هست از بندگان شمس دین
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۶۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۶۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
