هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که به ستایش عشق، مستی معنوی و رهایی از قید عقل و زهد می‌پردازد. شاعر عشق را به عنوان یک نیروی متحول کننده توصیف می‌کند، زاهد و عقل را رد می‌کند و به دنبال اتحاد با معشوق (ساقی/شاهد) و تجلی الهی در وجود انسان است.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عرفانی عمیق و استعاره‌های شراب و مستی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین نیاز به دانش پایه‌ای از ادبیات عرفانی فارسی دارد.
غزل شمارهٔ ۱۵۵۶
ای عشق بیا که خوش بلائی
ای درد مرو مرا دوائی
زاهد تو برو به کار خود باش
ساقی تو بیا که جان مائی
ای عقل تو زاهدی و ما رند
با هم نکنیم آشنائی
مستیم و خراب و لاابالی
ای شاهد سرخوشان کجائی
در آینهٔ وجود سید
دیدیم تجلی خدائی
ای درد مرو مرا دوائی
زاهد تو برو به کار خود باش
ساقی تو بیا که جان مائی
ای عقل تو زاهدی و ما رند
با هم نکنیم آشنائی
مستیم و خراب و لاابالی
ای شاهد سرخوشان کجائی
در آینهٔ وجود سید
دیدیم تجلی خدائی
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۵۵۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵۵۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
