زِ مَکْرِ حَق مَباش ایمِن، اگر صد بَخْت بینی تو
بِمال این چَشم‌ها را گَر به پِنْدارِ یقینی تو

که مَکْرِ حَق چُنان تُند است کَزْ وِیْ دیده جانَت
تو را عَرشی نِمایَد او، وَگَر باشی زمینی تو

گُمانِ خایِنی می‌بَر تو بر جانِ امینْ شَکلَت
که گَر تو ساده دل باشی، ندارد سود امینیْ تو

خریدی هِنْدوی زشتی، قَبیحی را تو در چادر
تو ساده پوستین بَر بویِ زُهره رویِ چینی تو

چو شب در خانه آوردی، بِدیدی روش بی‌چادر
زِ رویَش دیده بِگْرفتی، زِ بویَش بَستی بینی تو

دَرین بازار، طَرّارانِ زاهِد شکل بسیارند
فَریبَندَت، اگرچه اَهل و باعقلِ مَتینی تو

مگر فَضْلِ خداوندِ خداوندانْ شَمسُ الدّین
کُند تَنبیه جانَت را، کُند هر دَم مُعینیْ تو

بِبین آن آفتابی را کِش اوَّل نیست و نی پایان
که اَنْدَر دین هَمی‌تابَد، اگر از اَهلِ دینی تو

به سویِ باغِ وَحدت رو، کَزو شادی هَمی‌رویَد
که هر جُزوَت شود خندان، اگر در خود حَزینی تو

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir