هوش مصنوعی:
شاعر در این متن بیان می‌کند که هنگامی که از مردم فاصله می‌گیرد و به درون خود می‌نگرد، وجودش را همراه با نوا و هماهنگی می‌بیند. در لحظات خلوت و بی‌خودی، همه جهان را آینه‌ای از خداوند می‌یابد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و نیاز به درک فلسفی و تجربه‌ی زندگی برای فهم بهتر متن، آن را برای مخاطبان نوجوان و بزرگسال مناسب می‌سازد.
رباعی شمارهٔ ۲۳۹
هر گه که دل از خلق جدا می بینم
احوال وجود با نوا می بینم
و آن لحظه که بی خود نفسی بنشینم
عالم همه سر به سر خدا می بینم
احوال وجود با نوا می بینم
و آن لحظه که بی خود نفسی بنشینم
عالم همه سر به سر خدا می بینم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:رباعی شمارهٔ ۲۳۸
گوهر بعدی:رباعی شمارهٔ ۲۴۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
