هوش مصنوعی:
این متن شعری است که با استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات زیبا، به توصیف حالات مستی و تفکر می‌پردازد. شاعر از مستی عثمان و عمر سخن می‌گوید و آن را با مستی فکر و عشرت مقایسه می‌کند. همچنین، از زیبایی‌های طبیعت و حالات روحی انسان صحبت می‌شود.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد.
غزل شمارهٔ ۲۲۲۲
سَرِ عُثمانِ تو مَست است، بَرو ریزِ کَدو
چون عُمَر مُحْتَسِبی، داد کُنی، این جا کو؟
چه حَدیث است، زِ عُثمانْ عُمَرَم مَست‌تر است
وان دِگَر را که رییس است نگویم، تو بگو
مَست دیدی که شکوفه‌ش همه دُرّ است و عَقیق؟
باده‌ای کو چو اویسِ قَرَنی دارد بو؟
ای بَسا فِکْرَتِ باریک، که چون مویْ شُده ست
وَزْ سَرِ زُلفِ خوشِ یار ندارد سَرِ مو
مَستِ فِکْرَت دِگَر و مَستیِ عِشرَت دِگَر است
قطرهٔ این کُند آن که نکُند زان دو سَبو
بَس کُن و دفترِ گفتار دَرین جو اَفْکَن
بر لَبِ جویِ حِیَل تخته مَنِه، جامه مَشو
چون عُمَر مُحْتَسِبی، داد کُنی، این جا کو؟
چه حَدیث است، زِ عُثمانْ عُمَرَم مَست‌تر است
وان دِگَر را که رییس است نگویم، تو بگو
مَست دیدی که شکوفه‌ش همه دُرّ است و عَقیق؟
باده‌ای کو چو اویسِ قَرَنی دارد بو؟
ای بَسا فِکْرَتِ باریک، که چون مویْ شُده ست
وَزْ سَرِ زُلفِ خوشِ یار ندارد سَرِ مو
مَستِ فِکْرَت دِگَر و مَستیِ عِشرَت دِگَر است
قطرهٔ این کُند آن که نکُند زان دو سَبو
بَس کُن و دفترِ گفتار دَرین جو اَفْکَن
بر لَبِ جویِ حِیَل تخته مَنِه، جامه مَشو
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۲۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۲۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
