جانا تویی کَلیم و مَنَم چون عَصایِ تو
گَهْ تکیه گاهِ خَلْقَم و گَهْ اژدَهایِ تو

در دستِ فَضْل و رَحمَتِ تو یارم و عَصا
ماری شَوَم چو اَفکَنَدم اِصْطِفایِ تو

ای باقی و بَقایِ تو بی‌روز و روزگار
شُد روز و روزگارِ من اَنْدَر وَفایِ تو

صد روز و روزگارِ دِگَر گَر دَهی مرا
بادا فِدایِ عشق و فریب و وَلایِ تو

دلْ چَشم گشت جُمله، چو چَشمَم به دل بِگُفت
بی‌کام و بی‌زبانه عَجَب وَصْف‌های تو

زان دَم که از تو چَشمْ خَبَر بُرد سویِ دل
دل می‌کُند دُعایِ دو چَشم و دُعایِ تو

می گردد آسْمان همه شب با دو صد چراغ
در جُست و جویِ چَشمِ خوشِ دِلْرُبایِ تو

گَر کاسه بی‌نَوا شُد، وَرْ کیسه لاغَری
صد جان و دل فُزود رُخِ جانْ فَزایِ تو

گَر خانه و دُکان زِ هوایِ تو شُد خراب
دَرتافْت لاجَرَم به خرابَم ضیایِ تو

ای جان اگر رضایِ تو غَم خوردنِ دل است
صد دل به غَم سِپارَم بَهرِ رضایِ تو

از زَخْمِ هاوَنِ غَمِ خود، خوش مرا بِکوب
زین کوفتن رَسَد به نَظَر، توتیایِ تو

جان چیست؟ نیم بَرگ زِ گُلْزارِ حُسنِ تو
دل چیست؟ یک شکوفه زِ بَرگ و نَوایِ تو

خامُش کُنم اگرچه که گوینده من نِیَم
گفت آنِ توست و گفتنِ خَلْقانْ صَدایِ تو

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir