نَنْشیند آتشم چو زِ حَقْ خاست آرزو
زین سو نَظَر مَکُن، که از آن جاست آرزو

تَردامَنَم مَبین، که از آن بَحْر‌تَر شُدم
گَر گوهری، بِبین که چه دریاست آرزو

شَستِ حَق است آرزو و روحْ ماهی است
صَیّادْ جان فِداست، چه زیباست آرزو

چون این جهان نبود، خدا بود در کَمال
زآوَرْدنِ من و تو چه می‌خواست آرزو

گَر آرزو کَژْ است، دَرو راستی بَسی ست
نی، کَزْ کَژیّ و راست مُبَرّاست آرزو

آن کانِ دولتی که نَهان شُد به نامِ بَد
آن چیست؟ کَژْنِشین و بگو راست آرزو

موری‌‌ست نَقْب کرده میانِ سَرایِ عشق
هرچند بی‌پَر است، بِپَرواست آرزو

مورش مگو زِ جَهل، سُلَیمانِ وَقتْ اوست
زیرا که تَخت و مُلْک بیاراست آرزو

بُگْشایْ شَمسِ مَفْخَرِ تبریز این گِرِه
چیزی‌‌ست کو نه ماست و نه جُز ماستْ آرزو

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir