رهبر است او و عاشقان راهی
رسن است او و غافلان چاهی

در بُن چاه جانت را وطن است
نور قرآن به سوی او رسن است

خیز و خود را رسن به چنگ آور
تا بیابی نجات بوک و مگر

ورنه گشتی به قعر چاه هلاک
آب و بادت دهد به آتش و خاک

تو چو یوسف به چاهی از شیطان
خردت بشری و رسن قرآن

گر همی یوسفیت باید و جاه
چنگ در وی زن و برآی ز چاه

تو چو یوسف به شاهی ارزانی
گردی آنگه که سرِّ او دانی

رادمردان رسن بدان دارند
تا بدان آب جان به دست آرند

تو رسن را ز بهر آن سازی
تا کنی بهر نان رسن بازی

کس نداند دو حرف از قرآن
با چنین دیده در هزار قران

دست عقلت چو چرخ گردانست
پای بند دلت تن و جان است

گر ترا تاج و تخت باید و جاه
چه نشینی مقیم در بُن چاه

یوسف تو به چاه درماندست
دل تو سورهٔ سفه خواندست

رسن از درد ساز و دلو از آه
یوسف خویش را بر آر از چاه

«سنایی غزنوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir