شهوت ار جانت بارّه باز کند
بر تو کارِ بتان دراز کند

گرچه از چهره عالم افروزند
از شره دل درند و جان دوزند

همه در بند کام خویشتند
عاشقان پیششان همه شمنند

از پی دردی روانها را
چشمشان رخنه کرده جانها را

ببرند آبروی دولت جم
زان دو زلف و دو ابروی پر خم

بر دو رخ زلفها گوا دارند
که نیند آدمی پری مارند

همه دیوند و ظن چنان دارند
که ز حورا شرف همان دارند

مار با گیسویند مشتی تر
زهر در یشک و مهره نی در سر

کرده از قفل زلف مرغولان
بهر دولی و فتنهٔ دولان

صدهزاران کلید با زنجیر
همه بر چین چو روی بدر منیر

جعد مقتول جان گسل باشد
زلف مرغول غول دل باشد

زین نکویان یکی ز روی عتاب
پشت غم را خمی دهد ز نهاب