سوره فتح دعای نصر دعای توسل
هوش مصنوعی: شاعر از بادها به عنوان خنیاگران (نوازندگان) یاد می‌کند که افسانه‌های کهن را بازگو می‌کنند. در این میان، شاعر از رُکسانا می‌گوید که با لباس سفید بلندش به کلبه‌ی او آمده و مست افتاده است. او از بادها می‌خواهد که آرام باشند و رُکسانا را تا سحر در کلبه‌اش بگذارند، زیرا اگر مردم از این ماجرا باخبر شوند، رُکسانا هرگز بازنخواهد گشت. بادها اما پُرشور می‌غریند و سرگرم قصه‌های غمگین خود هستند.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاشقانه و احساسی پیچیده است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال نامفهوم یا نامناسب باشد. همچنین، اشاره به مستی و شرم می‌تواند نیاز به درک بالاتری از مفاهیم عاطفی و اجتماعی داشته باشد.

بادها

امشب دوباره
بادها
افسانه‌ی کهن را آغازکرده‌اند

«ــ بادها!
بادها!
خنیاگرانِ باد!»

خنیاگرانِ باد
ولیکن
سرگرمِ قصه‌های ملولند...

□

«ــ خنیاگرانِ باد
امشب
رُکسانا
با جامه‌ی سفیدِ بلندش
پنهان ز هر کسی
مهمانِ من شده‌ست و کنون
مست
بر بسترم
افتاده است.
[این قصه ناشنیده بگیرید!]
کوته کنید این همه فریاد
خنیاگرانِ باد!
بگذارید
رُکسانا
در مستیِ گرانش امشب
این‌جا بمانَد تا سحر.
های!
خنیاگرانِ باد!
اگر بگذارید!...
آن‌گاه
از شرمِ قصه‌ها که سخن‌سازان
خواهند راند بر سرِ بازار،
دیگر
رُکسانا
هرگز ز کلبه‌ی من بیرون
نخواهد نهاد پای...»

□

بیرونِ کلبه، بادها
پُرشور می‌غریوند...

«ــ آرام‌تر!
بی‌رحم‌ها!
خنیاگرانِ باد!»

خنیاگرانِ باد، ولیکن
سرگرمِ قصه‌های ملولند
آنان
از دردهای خویش پریشند،
آنان
سوزنده‌گانِ آتشِ خویشند...

۱۳۳۰

# تنهایی # طبیعت # عاشقانه # غم
۸۱۴ حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:از زخمِ قلبِ «آبائی»
گوهر بعدی:غبار
چالش حفظ شعر
ثبت مجموعه شعر
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.