هوش مصنوعی:
این شعر تصویری از یک فضای بسته و ساکت میان دو دیوار را ترسیم می‌کند که با حس تنهایی و پیری همراه است. سپس با ظهور آفتاب و سایه‌ای شکسته، فضایی نگران‌کننده ایجاد می‌شود. در ادامه، اشاره به خانه‌ها و مردم می‌شود که با فریاد «شهر شطرنجی» و «مهره نیستیم» اعتراض خود را به شرایط موجود بیان می‌کنند. این شعر حس بی‌هویتی و مقاومت در برابر نظامی ظالمانه را منتقل می‌کند.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم نمادین و عمیق اجتماعی است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال قابل درک نباشد. همچنین، فضای سنگین و اعتراضی متن نیاز به بلوغ فکری دارد تا بتوان آن را به‌درستی تحلیل کرد.
کوچه
به دکتر مجید حائری
دهلیزی لاینقطع
در میانِ دو دیوار،
و خلوتی
که به‌سنگینی
چون پیری عصاکش
از دهلیزِ سکوت
می‌گذرد.
و آنگاه
آفتاب
و سایه‌یی منکسر،
نگران و
منکسر.
خانه‌ها
خانه‌خانه‌ها.
مردمی،
و فریادی از فراز:
ــ شهرِ شطرنجی!
شهرِ شطرنجی!
□
دو دیوار
و دهلیزِ سکوت.
و آنگاه
سایه‌یی که از زوالِ آفتاب دَم می‌زند.
مردمی،
و فریادی از اعماق
ــ مُهره نیستیم!
ما مُهره نیستیم!
۱۳۳۸
دهلیزی لاینقطع
در میانِ دو دیوار،
و خلوتی
که به‌سنگینی
چون پیری عصاکش
از دهلیزِ سکوت
می‌گذرد.
و آنگاه
آفتاب
و سایه‌یی منکسر،
نگران و
منکسر.
خانه‌ها
خانه‌خانه‌ها.
مردمی،
و فریادی از فراز:
ــ شهرِ شطرنجی!
شهرِ شطرنجی!
□
دو دیوار
و دهلیزِ سکوت.
و آنگاه
سایه‌یی که از زوالِ آفتاب دَم می‌زند.
مردمی،
و فریادی از اعماق
ــ مُهره نیستیم!
ما مُهره نیستیم!
۱۳۳۸
۱۶۴۷
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:بر خاک ِ جدي ايستادم ...
گوهر بعدی:دادخواست
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
