هوش مصنوعی:
این شعر به اعدام خسرو گلسرخی اشاره دارد و تصویری نمادین از مقاومت، فداکاری و مبارزه در برابر ظلم و تحقیر ارائه می‌دهد. شاعر از زاده شدن در تاریکی، سوختن در شعله‌ی خود و شکوفایی بر خاربوته‌ی خون سخن می‌گوید و در نهایت به بی‌چرایی و آگاهیِ آنان که به مرگ خود آگاهند اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عمیق سیاسی و نمادین است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آگاهی اجتماعی دارد. همچنین، اشاره به اعدام و خشونت ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامناسب باشد.
شکاف
در اعدامِ خسرو گلسرخی
زاده شدن
بر نیزه‌ی تاریک
همچون میلادِ گشاده‌ی زخمی.
سِفْرِ یگانه‌ی فرصت را
سراسر
در سلسله پیمودن.
بر شعله‌ی خویش
سوختن
تا جرقّه‌ی واپسین،
بر شعله‌ی حُرمتی
که در خاکِ راهش
یافته‌اند
بردگان
اینچنین.
اینچنین سُرخ و لوند
بر خاربوته‌ی خون
شکفتن
وینچنین گردن‌فراز
بر تازیانه‌زارِ تحقیر
گذشتن
و راه را تا غایتِ نفرت
بریدن. ــ
آه، از که سخن می‌گویم؟
ما بی‌چرازندگانیم
آنان به چِرامرگِ خود آگاهانند.
۱۳۵۴
زاده شدن
بر نیزه‌ی تاریک
همچون میلادِ گشاده‌ی زخمی.
سِفْرِ یگانه‌ی فرصت را
سراسر
در سلسله پیمودن.
بر شعله‌ی خویش
سوختن
تا جرقّه‌ی واپسین،
بر شعله‌ی حُرمتی
که در خاکِ راهش
یافته‌اند
بردگان
اینچنین.
اینچنین سُرخ و لوند
بر خاربوته‌ی خون
شکفتن
وینچنین گردن‌فراز
بر تازیانه‌زارِ تحقیر
گذشتن
و راه را تا غایتِ نفرت
بریدن. ــ
آه، از که سخن می‌گویم؟
ما بی‌چرازندگانیم
آنان به چِرامرگِ خود آگاهانند.
۱۳۵۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:خطابه‌ی تدفین
گوهر بعدی:سِمیرُمی
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
