هوش مصنوعی:
این متن به بررسی ماهیت هنر، به ویژه نقاشی‌های دهه‌ی 60 علی‌رضا اسپهبد می‌پردازد. متن تأکید می‌کند که هنر بدون حضور انسان و تاریخ، فاقد هویت و معناست و تنها یک عشوه‌ی بی‌عار است. همچنین، هنر به عنوان شهادتی صادقانه ترجمه‌ای از فاجعه برای بازشناسی حشمت موهون انسان توصیف می‌شود. تکرار «نور شب‌کور» نمادی از جست‌وجوی روشنایی در تاریکی است.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم فلسفی و انتزاعی درباره‌ی هنر و تاریخ است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، برخی اشارات مانند «خون ریخته» و «فاجعه» ممکن است برای سنین پایین نامناسب باشد.
ترجمانِ فاجعه
گفتارِ فیلمی در بابِ نقاشی‌های سال‌های دهه‌ی ۶۰ علی‌رضا اسپهبد
صحنه چه می‌تواند گفت
به هنگامی که از بازیگر و بازی
تهی است؟
این‌جا مطلقِ زیبایی به کار نیست
که کاغذِ دیوارپوش نیز
می‌باید
زیبا باشد.
در غیابِ انسان
جهان را هویتی نیست،
در غیابِ تاریخ
هنر
عشوه‌ی بی‌عار و دردی‌ست،
دهانِ بسته
وحشتِ فریبکار از لُو رفتن است،
دستِ بسته
بازداشتنِ آدمی‌ست از اعجازش،
خونِ ریخته
حُرمتی به مزبله افکنده است
مابه‌اِزای سیرخواری شکمباره‌یی.
هنر شهادتی‌ست از سرِ صدق:
نوری که فاجعه را ترجمه می‌کند
تا آدمی
حشمتِ موهونش را بازشناسد.
نور
شب‌کور...
نور
شب‌کور...
نور
شب‌کور...
نور
شب‌کور...
صحنه چه می‌تواند گفت
به هنگامی که از بازیگر و بازی
تهی است؟
این‌جا مطلقِ زیبایی به کار نیست
که کاغذِ دیوارپوش نیز
می‌باید
زیبا باشد.
در غیابِ انسان
جهان را هویتی نیست،
در غیابِ تاریخ
هنر
عشوه‌ی بی‌عار و دردی‌ست،
دهانِ بسته
وحشتِ فریبکار از لُو رفتن است،
دستِ بسته
بازداشتنِ آدمی‌ست از اعجازش،
خونِ ریخته
حُرمتی به مزبله افکنده است
مابه‌اِزای سیرخواری شکمباره‌یی.
هنر شهادتی‌ست از سرِ صدق:
نوری که فاجعه را ترجمه می‌کند
تا آدمی
حشمتِ موهونش را بازشناسد.
نور
شب‌کور...
نور
شب‌کور...
نور
شب‌کور...
نور
شب‌کور...
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شبِ غوک
گوهر بعدی:در کوچه‌ی آشتی‌کُنان
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
