هوش مصنوعی:
این شعر به تصویرگریِ گذر زمان، فرسودگی و مرگ می‌پردازد. با استفاده از نمادهایی مانند استخوان‌های عریان، جمجمه‌ها و بادِ اعصارِ کهن، حسِ کهنگی و زوال را منتقل می‌کند. در عین حال، با اشاره به اینکه 'مرگ پایان نیست'، به مفهومی فراتر از فنا اشاره دارد. زمان، خاطراتِ فراموش‌شده و انتظار نیز از درون‌مایه‌های این شعر هستند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق فلسفی و تصاویرِ مربوط به مرگ و زوال ممکن است برای مخاطبانِ کم‌سن‌وسال نامفهوم یا ناخوشایند باشد. درکِ نمادها و تفکر انتزاعی مورد نیاز برای تحلیل این شعر، معمولاً از نوجوانی به بعد امکان‌پذیر است.
کژمژ و بی‌انتها...
کژمژ و بی‌انتها
به طولِ زمان‌های پیش و پس
ستونِ استخوان‌ها
چشم‌خانه‌ها تهی
دنده‌ها عریان
دهان
یکی برنامده فریاد
فرو ریخته دندان‌ها همه،
سوتِ خارج‌خوانِ ترانه‌ی روزگارانِ از یادرفته
در وزشِ بادِ کهن
فرونستاده هنوز
از کیِ باستان.
بادِ اعصارِ کهن در جمجمه‌های روفته
بر ستونِ بی‌انتهای آهکین
فروشده در ماسه‌های انتظاری بدوی.
دفترهای سپیدِ بی‌گناهی
به تشتی چوبین
بر سر
معطل مانده بر دروازه‌ی عبور:
نخِ پَرکی چرکین
بر سوراخِ جوالدوزی.
اما خیالت را هنوز
فراگردِ بسترم حضوری به کمال بود
از آن پیش‌تر که خوابم به ژرفاهای ژرف اندرکشد.
گفتم اینک ترجمانِ حیات
تا قیلوله را بی‌بایست نپنداری.
آنگاه دانستم
که مرگ
پایان نیست.
۱۳۷۸
به طولِ زمان‌های پیش و پس
ستونِ استخوان‌ها
چشم‌خانه‌ها تهی
دنده‌ها عریان
دهان
یکی برنامده فریاد
فرو ریخته دندان‌ها همه،
سوتِ خارج‌خوانِ ترانه‌ی روزگارانِ از یادرفته
در وزشِ بادِ کهن
فرونستاده هنوز
از کیِ باستان.
بادِ اعصارِ کهن در جمجمه‌های روفته
بر ستونِ بی‌انتهای آهکین
فروشده در ماسه‌های انتظاری بدوی.
دفترهای سپیدِ بی‌گناهی
به تشتی چوبین
بر سر
معطل مانده بر دروازه‌ی عبور:
نخِ پَرکی چرکین
بر سوراخِ جوالدوزی.
اما خیالت را هنوز
فراگردِ بسترم حضوری به کمال بود
از آن پیش‌تر که خوابم به ژرفاهای ژرف اندرکشد.
گفتم اینک ترجمانِ حیات
تا قیلوله را بی‌بایست نپنداری.
آنگاه دانستم
که مرگ
پایان نیست.
۱۳۷۸
۱۰۹۰
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:نخستين از غلظه‌ی پنيرک...
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
