هوش مصنوعی: این شعر از احمد شاملو با عنوان «آب را گل نکنیم» به زیبایی طبیعت و اهمیت پاک نگه داشتن آب می‌پردازد. شاعر با توصیف مناظر طبیعی مانند رودخانه، بیشه و آبادی، از خواننده می‌خواهد که آب را آلوده نکند، زیرا ممکن است همین آب برای دیگران منبع زندگی، شادی یا تسکین باشد. او همچنین به زندگی مردم بالادست اشاره می‌کند که به طبیعت احترام می‌گذارند و از آن مراقبت می‌کنند.
رده سنی: 12+ مفاهیم این شعر درباره احترام به طبیعت و همدلی با دیگران برای نوجوانان و بزرگسالان قابل درک است. همچنین، زبان شعر ساده و تصاویر آن گویا هستند، اما ممکن است کودکان زیر 12 سال به‌طور کامل پیام آن را درک نکنند.

آب

آب را گل نکنیم:
در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب.
یا که در بیشه دور، سیرهٔی پر می‌شوید.
یا در آبادی، کوزهٔی پر می‌گردد.
آب را گل نکنیم:
شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی.
دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده در آب.
زن زیبایی آمد لب رود،
آب را گل نکنیم:
روی زیبا دو برابر شده است.
چه گوارا این آب!
چه زلال این رود!
مردم بالادست، چه صفایی دارند!
چشمه‌هاشان جوشان، گاوهاشان شیرافشان باد!
من ندیدم دهشان،
بی‌گمان پای چپرهاشان جا پای خداست.
ماهتاب آن‌جا، می‌کند روشن پهنای کلام.
بی‌گمان در ده بالادست، چینه‌ها کوتاه است.
مردمش می‌دانند، که شقاق چه گلی است.
بی‌گمان آن‌جا آبی، آبی است.
غنچهٔی می‌شکفد، اهل ده باخبرند.
چه دهی باید باشد!
کوچه باغش پر موسیقی باد!
مردمان سر رود، آب را می‌فهمند.
گل نکردندش، ما نیز
آب را گل نکنیم.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر بعدی:آفتابی
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.