از پیش من برو که دل آزارم
ناپایدار و سست و گنه کارم

در کنج سینه یک دل دیوانه
در کنج دل هزار هوس دارم




قلب تو پاک و دامن من ناپاک
من شاهدم به خلوت بیگانه

تو از شراب بوسهٔ من مستی
من سرخوش از شرابم و پیمانه




چشمان من هزار زبان دارد
من ساقیم به محفل سرمستان

تا کی ز درد عشق سخن گویی
گر بوسه خواهی از لب من ، بستان




عشق تو همچو پرتو مهتابست
تابیده بی خبر به لجن زاری

باران رحمتی است که می بارد
بر سنگلاخ قلب گنهکاری




من ظلمت و تباهی جاویدم
تو آفتاب روشن امیدی

بر جانم ، ای فروغ سعادتبخش
دیر است این زمان ، که تو تابیدی




دیر آمدم و دامنم از کف رفت
دیر آمدی و غرق گنه گشتم

از تند باد ذلت و بدنامی
افسردم و چو شمع تبه گشتم

«فروغ فرخزاد»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir