یک روز بلند آفتابی
در آبی بیکران دریا

امواج تو را به من رساندند
امواج ترانه بار تنها




چشمان تو رنگ آب بودند
آن دم که تو را در آب دیدم

در غربت آن جهان بی شکل
گویی که تو را به خواب دیدم




از تو تا من سکوت و حیرت
از من تا تو نگاه و تردید

ما را می خواند مرغی از دور
می خواند به باغ سبز خورشید




در ما تب تند بوسه می سوخت
ما تشنهٔ خون شور بودیم

در زورق آبهای لرزان
بازیچهٔ عطر و نور بودیم




می زد ، می زد درون دریا
از دلهرهٔ فرو کشیدن

امواج ، امواج ناشکیبا
در طغیان ، به هم رسیدن




دستانت را دراز کردی
چون جریان های بی سرانجام

لبهایت با سلام بوسه
ویران گشتند روی لبهام




یک لحظه تمام آسمان را
در هاله ای از بلور دیدم

خود را و تو را و زندگی را
در دایره های نور دیدم




گویی که نسیم داغ دوزخ
پیچیده میان گیسوانم

چون قطره ای از طلای سوزان
عشق تو چکید بر لبانم




آنگاه ز دوردست دریا
امواج به سوی ما خزیدند

بی آنکه مرا به خویش آرند
آرام تو را فرو کشیدند




پنداشتم آن زمان که عطری
باز از گل خوابها تراوید

یا دست خیال من تنت را
از مرمر آبها تراشید




پنداشتم آن زمان که رازیست
در زاری و هایهای دریا

شاید که مرا به خویش می خواند
در غربت خود ، خدای دریا

«فروغ فرخزاد»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir