سِرکه هفت ساله را از لبِ او حَلاوتی
خاربُنانِ خُشک را از گُلِ او طَراوتی

جان و دلِ فَسُرده را از نَظَرش گُشایشی
سنگِ سیاهِ مُرده را از گُذَرش سَعادتی

از گُذَری که او کُند گردد سردْ دوزخی
وَزْ نَظَری که اَفکَند زنده شود وَلایتی

مُرده زِ گور بَرجَهَد آید و مُسْتَمِع شود
گَر بُتِ من زِ مُرده‌یی یاد کُند حِکایَتی

آن که زِ چَشمِ شوخِ او هر نَفَسی‌ست فِتْنه‌یی
آن کِه زِ لُطفِ قامَتَش هر طَرَفی قیامَتی

آه که در فِراقِ او هر قَدَمی‌ست آتشی
آه که از هوایِ او می‌رَسَدَم مَلامَتی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir