هوش مصنوعی:
این شعر عرفانی و عاشقانه، بیانگر احساسات عمیق شاعر نسبت به معشوق و عشق الهی است. شاعر از عشق و جذبه‌های روحانی سخن می‌گوید و از لطف و رحمت معشوق به عنوان منبع الهام و نجات بخش یاد می‌کند. در این شعر، مفاهیمی مانند عشق، فقر، وصال، و رستگاری به زیبایی بیان شده‌اند.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۲۴۸۶
ای زَده مُطربِ غَمَت در دلِ ما تَرانه‌یی
در سَر و در دِماغِ جان جَسته زِ تو فَسانه‌یی
چون که خیالِ خوش دَمَت از سویِ غَیبْ دَردَمَد
زاتشِ عشق بَرجَهَد تا به فَلَک زَبانه‌یی
زُهره عشق چون بِزَد پنجه خود در آب و گِل
قامَتِ ما چو چَنگ شُد سینه ما چَغانه‌یی
آهویِ لَنْگ چون جَهَد از کَفِ شیرِ شَرزه‌یی؟
چون بِرَهَد زِ بازِ جانْ قالَبِ چون سَمانه‌یی؟
ای گُل و ای بهارِ جان وِیْ میْ و ای خُمارِ جان
شاه و یگانه او بُوَد کَزْ تو خورَد یگانه‌یی
باغ و بهار و بَختْ بین عالَمِ پُردرخت بین
وین هَمِگی درَخْت‌ها رُسته شُده زِ دانه‌یی
از دَهِش و عَطایِ تو فقرِ فقیرْ فَخْر شُد
تا که نَمانْد مرگ را بر فُقَرا دَهانه‌یی
لُطف و عَطا و رَحمَتَت طَبْلِ وصال می‌زَنَد
گَر نکُند وصالِ تو بارِ دِگَر بَهانه‌یی
روزه مَریَمِ مرا خوانِ مسیحی‌اَت نَوا
تَر کُنم از فُراتِ تو امشبْ خُشک نانه‌یی
گشته کَمانِ سَرمَدی سَردِهِ تیرهایِ ما
گشته خَدَنگِ احمدی فَخْرِ بَنی کَنانه‌یی
پیش کَشیِّ آن کَمانْ هر کَس می‌کُند زِهی
بَهرِ قُدومِ تیرِ تو رُقْعه دلْ نشانه‌یی
جَذبه حَقِّ یک رَسَن تافت زِ آهِ تو و من
یوسُفِ جان زِ چاهِ تَن رفت به آشیانه‌یی
خامُش کُن اگر سَرَت خارشِ نُطْق می‌دَهَد
هست برایِ جَعْدِ تو صبرْ گُزیده شانه‌یی
در سَر و در دِماغِ جان جَسته زِ تو فَسانه‌یی
چون که خیالِ خوش دَمَت از سویِ غَیبْ دَردَمَد
زاتشِ عشق بَرجَهَد تا به فَلَک زَبانه‌یی
زُهره عشق چون بِزَد پنجه خود در آب و گِل
قامَتِ ما چو چَنگ شُد سینه ما چَغانه‌یی
آهویِ لَنْگ چون جَهَد از کَفِ شیرِ شَرزه‌یی؟
چون بِرَهَد زِ بازِ جانْ قالَبِ چون سَمانه‌یی؟
ای گُل و ای بهارِ جان وِیْ میْ و ای خُمارِ جان
شاه و یگانه او بُوَد کَزْ تو خورَد یگانه‌یی
باغ و بهار و بَختْ بین عالَمِ پُردرخت بین
وین هَمِگی درَخْت‌ها رُسته شُده زِ دانه‌یی
از دَهِش و عَطایِ تو فقرِ فقیرْ فَخْر شُد
تا که نَمانْد مرگ را بر فُقَرا دَهانه‌یی
لُطف و عَطا و رَحمَتَت طَبْلِ وصال می‌زَنَد
گَر نکُند وصالِ تو بارِ دِگَر بَهانه‌یی
روزه مَریَمِ مرا خوانِ مسیحی‌اَت نَوا
تَر کُنم از فُراتِ تو امشبْ خُشک نانه‌یی
گشته کَمانِ سَرمَدی سَردِهِ تیرهایِ ما
گشته خَدَنگِ احمدی فَخْرِ بَنی کَنانه‌یی
پیش کَشیِّ آن کَمانْ هر کَس می‌کُند زِهی
بَهرِ قُدومِ تیرِ تو رُقْعه دلْ نشانه‌یی
جَذبه حَقِّ یک رَسَن تافت زِ آهِ تو و من
یوسُفِ جان زِ چاهِ تَن رفت به آشیانه‌یی
خامُش کُن اگر سَرَت خارشِ نُطْق می‌دَهَد
هست برایِ جَعْدِ تو صبرْ گُزیده شانه‌یی
وزن: مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن (رجز مثمن مطوی مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۸۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۸۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
