هوش مصنوعی: این شعر بیانگر درد و رنج شاعر از ناملایمات زندگی، خیانت نزدیکان، حسادت دیگران و ناامیدی است. شاعر از شکست عاطفی، تنهایی و رنج‌های روحی خود می‌گوید و با تصاویری مانند طوق آهن، دامن، پیراهن و قفس، احساس اسارت و خفقان را نشان می‌دهد.
رده سنی: 18+ محتوا دارای مضامین عمیق عرفانی و اجتماعی همراه با درد و رنج روحی است که درک آن برای مخاطبان کم‌سن‌وسال دشوار بوده و ممکن است باعث ایجاد نگرانی یا سردرگمی شود.

شمارهٔ ۱۳

غم طوقی از آهن شد و برگردنم آویخت
چون ژنده ی درویش، بلا در تنم آویخت

درگردن دلدار نیاویخته‌، دستم
بشکست به صد خواری و در گردنم آویخت

آن طفل که پرورده ی دل بود چو اغیار
افتاد ز چشم من و در دامنم آویخت

بدگوبی جهال به بوم و برم آشفت
بیغاره ی حساد به پیرامنم آویخت

ببرید طبیعت ز هواهای دلم سر
وآورد ویکایک به سر برزنم آوبخت

بلبل‌صفت آفات سخن گفتن شیرین
در خانه و در لانه و درگلشنم آویخت

چون منطق شیرین مرا دید زمانه
از طاق فلک در قفس آهنم آویخت

بگداخت تنم شمع‌صفت وین دل سوزان
چون شعله ی فانوس به پیراهنم آویخت

هر چیزکزان بیش دلم داشت تنفر
چون پرده ی تاری به در روزنم آویخت

تاربکی افکار حریفان چو حجابی
گرد آمد و درییش دل روشنم آویخت

حلاج‌ صفت‌، تا ز چه گفتم سخن حق
از دار بلا این فلک ریمنم آویخت
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.