اگر آب و گِلِ ما را چو جان و دلْ پَری بودی
به تبریز آمدی این دَم، بیابان را بِپِیمودی

بِپَر ای دل که پَر داری، بُرو آن جا که بیماری
نَمانْدی هیچ بیماری، گَر او رُخْسار بِنْمودی

چه کردی آن دلِ مِسکین، اگر چون تَنْ گِران بودی؟
اگر پَرَّش بِبَخشیدی، بَرو دِلْبَر بِبَخشودی

دَریغا قالَبَم را هم زِ بَخشش نیم پَر بودی
که بر تبریزیان در رَهْ دو اَسْپه او بَراَفْزودی

مُبارک بادشان این رَه، به توفیق و اَمانُ اللَّهْ
به هر شهریّ و هر جایی، به هر دشتیّ و هر رودی

دِلَم همراهِ ایشان شُد که شَبْشان پاسْبان باشد
اگر پیدا بُدی پاسَش یکی همراهْ نَغْنودی

بِپَرّید ای شَهانْ آن سو، که یابید آنچه قِسْمَت شُد
نُحاسی را زِاِکْسیری، اَیازی را زِمحمودی

رَوید ای عاشقانِ حَق، به اِقْبالِ اَبَد مُلْحَق
رَوان باشید همچون مَهْ به سویِ بُرجِ مسعودی

به بُرجِ عاشقانِ شَهْ، میانِ صادقانِ رَه
که از سَردان و مَردودان شود جوینده مَردودی

بِپَر ای دلْ به پنهانی، به پَرّو بالِ روحانی
گَرَت طالِب نبودی شَهْ، چُنین پَرهات نَگْشودی

در اِحْسان سابِق است آن شَهْ، به وَعده صادق است آن شَهْ
اگر نه خالِق است آن شَهْ، تو را از خَلْقْ نَرْبودی

بُرون از نور و دود است او که اَفْروزید این آتش
از این آتش خِرَد نوری، ازین آذرْ هوا دودی

دِلا اَنْدَر چه وَسواسی، که دود از نورْ نَشْناسی؟
بِسوز از عشقِ نورِ او دَرونِ نارْ چون عودی

نه از اولادِ نِمْرودی که بسته‌یْ آتش و دودی
چو فرزندِ خَلیلی تو، مَتَرس از دودِ نِمْرودی

در آتش باش جانِ من، یکی چندی چو نَرمْ آهن
که گَر آتش نبودی خود، رُخِ آیینه کِه زْدودی؟

چه آسان می‌شود مُشکل، به نورِ پاکِ اَهلِ دل
چُنانْک آهن شود مومی، زِکَفِّ شمعِ داوودی

زِشَمسُ الدّین شِناس ای دل، چو بر تو حَل شود مُشکل
تَجَلّی بَهرِ موسی دان، به جودی که رَسَد؟ جودی