بهار قطعهٔ فرخ شنید وخرم گشت
چوکشت خشک ز ترشیح ابر نیسانی

و یا چو عاشق نومیدگشته از دیدار
که یار سر زده ییش آیدش به مهمانی

فسرده بودم و از عمر خوبشتن بیزار
که کرد شعر توام روح تازه ارزانی

سخن‌ز حبس چه گویم که زندگی حبس است
به کشوری که ذلیلند عالی و دانی

درون حبس بسی خوب‌ترگذشت به من
ز اختلاط فرومایگان تهرانی

همه دوروی و سخن‌چین و دزد و بی‌ایمان
عبید اجنبی و خصم جان ایرانی

نه هوش فطری ونی رسم وراه مکتبسی
نه حس ملی ونی شیوهٔ مسلمانی

چوکبک کرده سر خود به زبر برف نهان
مگر نبیندشان کس ز فرط نادانی

به‌راستی که وزبر و وکیل جمله خرند
خران بارکش پشت ریش پالانی

به حیرتم که چرا در بسیط ری دانا
پیاده می‌رود و خر بدین فراوانی

همه ز قدرت شه سوء استفاده کنند
به فاش ساختن کینه‌های پنهانی

به زور بازوی شه مغز عاجزان کوبند
زهی فقیرکشی و ضعیف‌رنجانی

همیشه در پی آزار اهل مملکت‌اند
گمان برندکه این است مملکت‌رانی

زکارهای سیاسی جدا شدم امسال
که بود یکسره طنازی وتن‌آسانی

به کار علم و معارف به‌جد شدم مشغول
که هست معرفت وعلم قوت انسانی

مرا زمشغلهٔ درس وبحث هیچ نبود
خبر ز قصهٔ شیرازی و صفاهانی

پی خوش‌آمد شه ناگهم درافکندند
به محبسی که بود جای سارق و جانی

«‌به حسب حال خود این بیت کرده‌ام تضمین
ز قول رودکی آن شاعر خراسانی

«‌به حسن صوت چو بلبل مقید قفسم
به جرم حسن چو یوسف اسیر و زندانی‌»

هر آن بدی که رسد از زمانه خرسندم
به شکر آن که ندارم عذاب وجدانی

ز حال بنده غرض فرخا مشو نگران
که راستکار بود رستگار خود دانی