هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که از مخاطب می‌پرسد چرا با وجود نزدیکی به حقیقت، هنوز در ترس و تردید به سر می‌برد. شاعر از مخاطب می‌خواهد که از تعلقات دنیوی دست بردارد و به سوی حقیقت قدسی حرکت کند. او تأکید می‌کند که جست‌وجوی حقیقت نیازمند رهایی از محدودیت‌های مادی و معنوی است.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیازمند بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی است. مخاطبان زیر 16 سال ممکن است در درک کامل این مفاهیم با مشکل مواجه شوند.

غزل شمارهٔ ۲۵۴۱

اَلا ای جانِ جانِ جان، چو می‌بینی چه می‌پُرسی؟
اَلا ای کانِ کانِ کان، چو با مایی چه می‌تَرسی؟

زِلا و لِم مُسَلَّم شو، به هر سو کِتْ کَشَم می‌رَو
به قُدّوسَت کَشَم آخِر، که خانه زادهٔ قُدسی

چه در بحثِ اصولی تو؟ چه در بَندِ فُصولی تو؟
چه جِنْس و نوع می‌جویی؟ کَزین نوعیّ و زین جِنْسی

اگر دامانِ جان گیری، به تَرکِ این و آن گیری
که از جُمله مُبَرّایی، نه از جِنّی نه از اِنْسی
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۵۴۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۵۴۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.