کارداری براند گرم به‌دشت
شامگاهان به قریه‌ای بگذشت

لقمه‌ای‌خورد و جرعه‌ای‌پیوست
دیده بر هم نهاد خسته و مست

تاکه‌از باغ خاست بانگ خروس
خواجه‌برجست خشمناک‌و عبوس

گفت کاین مرغ بلهوس شومست
یاوه گوی و فراخ حلقومست

داد فرمان به مهتر و پاکار
کز خروسان برآورند دمار

هرچه آنجا خروس بدکشتند
خاک با خونشان بیاغشتند

نیمشب خواجه چون‌به‌بستر خفت
با ندیمی از آن خویش بگفت

چون‌بخواند خروس صبح ای یار
خیز و ما را ز خواب کن بیدار

گفتش ای خواجه اندربن ماوی
صبح خوانی دگر نماند بجا

سر بریدی خروسکان را باز
مرغ سرکنده کی کند آواز