خواستگار آمد و با رنج دراز
خوانده‌ شد خطبه ‌و شد عقد فراز

خیمه کشت ازگل روبش گلشن
ناقه کشتند و شد آتش روشن

زان عروسی و از آن دامادی
مادرش کرد فراوان شادی

لیک از آغاز، عروس بدخوی
سر گران داشت بدان مادرشوی

زال خندان به تماشای عروس
آن جفاپیشه رخ از قهر عبوس

زال اگر رفتی و شیر آوردی
دختر از قهر بر آن تف کردی

زال اگر آب کشیدی ز غدیر
دختر آن آب فشاندی به کوبر

زال نان پختی و خوان بنهادی
دختر آن نان به ستوران دادی

پسر آوردی اگر صید ز راه
متعفن شدی اندر خرگاه

زان که گر زال زدی دست بر او
دختر آن لقمه نبردی به گلو