دل خزان زده ام باغِ ارغوان شده است
بهشت خاطر فرسوده ام جوان شده است

همای بخت به گرد سرم کند پرواز
زلالِ شوق به رگ های جان روان شده است

پس از چه مایه صبوری، سکوت، تنهایی
دوباره بلبل طبعم ترانه خوان شده است.

مگر که دوست به فریاد دادخواه رسید
که این خموش، ز سر تا به پا زبان شده است!

دوباره چشمهء لبخند او فروزان است
تنم ز گرمی این آفتاب، جان شده است!

چه روی داده مگر؟بانگ برزدم، گفتم
مگر که آن مه بی مهر، مهربان شده است؟

به مژده، جان و دل و دیده، یک صدا گفتند:
دوباره عشق در این خانه میهمان شده است.

«فریدون مشیری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir