هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی با استفاده از استعاره‌ها و تصاویر شاعرانه، به موضوعاتی مانند عشق، صبر، رنج و جستجوی معنویت می‌پردازد. شاعر از زبان شکر، زندان یوسف، دیده یعقوب و دیگر نمادها برای بیان احساسات عمیق و تجربیات روحانی استفاده می‌کند. در نهایت، شعر بر اهمیت تجرد و رهایی از تعلقات دنیوی تأکید دارد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار خواهد بود. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان ادبی بالا نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد که معمولاً در نوجوانان بالای 16 سال یافت می‌شود.

غزل شمارهٔ ۶۷

مهر خاموشی کند کوته زبان تقریر را
این سپر دندانه می سازد دم شمشیر را

قامت خم، نفس را هموار نتوانست کرد
از کجی، زور کمان بیرون نیارد تیر را

شد زبان شکر از سودای او رگ در تنم
نیست از زندان یوسف شکوه ای زنجیر را

از سفیدی دیده یعقوب شد صبح امید
منزلی جز قصر شیرین نیست جوی شیر را

در به دست آوردن زلفش مرا تقصیر نیست
این ره خوابید کوته می کند شبگیر را

شیرمردان را نمی باشد به زینت التفات
نیست غیر از خون نگاری دست و پای شیر را

با علایق برنمی آیی، مجرد شو که نیست
غیر عریانی علاج این خار دامنگیر را

تیر کج صائب همان بهتر که باشد در کمان
از جگر بیرون میاور آه بی تأثیر را
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.