هوش مصنوعی: این متن شعری است که به موضوعات عشق، رنج، طبیعت و فلسفه زندگی می‌پردازد. شاعر از زخم‌های عشق، ناسازگاری‌های زندگی و چالش‌های روحی سخن می‌گوید و با استفاده از تصاویر طبیعی مانند خورشید، ابر، سرو و تاک، مفاهیم عمیق انسانی را بیان می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، برخی از مضامین مانند رنج عشق و ناسازگاری‌های زندگی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین یا نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۱۰۳

نیست از زخم زبان غم عاشق بی باک را
سیل می روبد ز راه خود خس و خاشاک را

پیش خورشید قیامت ابر نتواند گرفت
زلف چون پنهان کند آن روی آتشناک را؟

بخیه انجم بر دهان صبح نتوانست زد
پرده پوشی چون کنم من سینه صد چاک را؟

گر چه سروست از درختان در سرافرازی علم
دست دیگر هست در بالادویها تاک را

صحبت ناسازگاران خار پیراهن بود
می کنم از سینه بیرون این دل غمناک را

هر سری کز چار دیوار بدن دلگیر شد
روزن جنت شمارد حلقه فتراک را

گریه کردن پیش بی دردان ندارد حاصلی
چند ریزی در زمین شور تخم پاک را

تیغ را جوهر به خون خلق سازد تشنه تر
خط به رحم آرد کجا آن غمزه بی باک را

کار روغن می کند با آتش یاقوت آب
از خموشی نیست پروا شعله ادراک را

از بلندی آسمان را مانع گردش شود
گر زمین بیرون دهد آسودگان خاک را

هیزم دوزخ کند صائب کلید خلد را
هر سبک مغزی که بر سر می زند مسواک را
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۰۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۰۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.