هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر از رنج‌ها و مشکلات درونی خود سخن می‌گوید و از خواننده می‌خواهد که با دقت به خود بنگرد و زشتی‌های درونی خود را ببیند. او همچنین به خواننده امید می‌دهد که با صبر و استقامت، مشکلات حل خواهند شد و از فضل الهی بهره‌مند خواهد شد. در نهایت، شاعر به خدمت به شمس الحق تبریزی اشاره می‌کند و از فضل او سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند رنج درونی و خودشناسی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۲۶۲۱

از هر چه تُرُنجیدی، با دل تو بگو حالی
کِی دلْ تو نمی‌گفتی کَزْ خویش شُدم خالی؟

این رنج چو دَر وا شُد، دَعویِّ تو رسوا شُد
زشتیِّ تو پیدا شُد، بُگْذار تو نکّالی

در صورتِ رنجِ خود، نَظّاره بِکُن ای بَد
کِی باشد با این خود آن مَرتَبهٔ عالی؟

بِنْگَر که چه زشتی تو، بَسْ دیوسِرِشتی تو
این است که کِشتی تو، پس از کِه هَمی‌نالی؟

گَر رنج بِشُد مُشکل، نومید مَشو ای دل
کَزْ غَیب شود حاصل، اَنْدَر عِوَض اَبْدالی

از ذوقْ چو عوری تو، هر لحظه بِشوری تو
کِی کعبه چه دوری تو از حیزَک خَلْخالی

در بادیه مَردان را کاریست، نه سَردان را
کین بادیه فردان را بِزْدود زِ اَرْذالی

در خِدمَتِ مَخْدومی، شَمسُ الْحَقِ تبریزی
بِشْتاب که از فَضْلَش در مَنْزِلِ اِجْلالی
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۲۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۶۲۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.