هوش مصنوعی: شاعر در این متن از عشق و احساسات خود نسبت به معشوق سخن می‌گوید. او از شراب عشق مست شده و در ظاهر خراب به نظر می‌رسد. شاعر از آتش پنهان عشق سخن می‌گوید که در چهره‌اش نمایان است. او از بی‌پاسخ ماندن عشقش شکایت کرده و از سوزش و خاموشی‌های مکرر دلش می‌گوید. شاعر معشوق را به زیبایی ماه تشبیه کرده و خود را غرق در دریای عشق می‌داند. او جهان را همچون آب صافی می‌بیند که ماهی در آن می‌درخشد و معتقد است که نشستن با شمس تبریزی باعث می‌شود ماه‌تابی از آن معشوق بر او بتابد.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی احساسی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۲۶۴۵

بِخوردم از کَفِ دِلْبَر شرابی
شُدم مَعْمور و در صورت خَرابی

گُزیدم آتشِ پنهانِ پنهان
کَزو اَنْدَر رُخَم پیداست تابی

هزاران نُکته در عالَم بِگُفتم
زِعشق و هیچ نَشنیدم جوابی

گَهی سوزد دِلَم، گَهْ خام گَردد
به مانندِ دِلَم نَبْوَد کَبابی

مرا آن مَهْیکی شکلی نِموده‌ست
که سیصد مَهْ نَبینَد آن به خوابی

مَنَم غَرقه به بَحْرِ اَنْگَبینی
که زنبور از کَفَش یابَد لُعابی

بهشت اَنْدَر رَهَش کمتر حِجابی
خِرَد پیشِ مَهَش، کمتر سَحابی

جهان را جُمله آبِ صافْ می‌بین
که ماهی می‌دَرخشَد اَنْدَر آبی

اگر با شَمسِ تبریزی نِشینی
ازان مَهْ بر تو تابَد ماهتابی
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۴۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۶۴۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.