ز عمر باج ستاند می دو ساله ما
به آفتاب شبیخون زند پیاله ما

ز بی قراری ما دردسر کشد بالین
شبی که دختر رز نیست در حباله ما

ز زیر بال ازان سر برون نمی آریم
که رنگ گل نپرد از نسیم ناله ما

نشسته تا به کمر در میان خاکستر
هنوز تشنه داغ است برگ لاله ما

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir