از آفتاب عشق نگردید رنگ من
آتش چه پختگی به ثمر می دهد مرا؟

نیرنگ چرخ، چون گل رعنا درین چمن
خون دل از پیاله زر می دهد مرا

شوخی که زهر چشم ز من داشتی دریغ
صائب به التماس شکر می دهد مرا

دشنام یار جان دگر می دهد مرا
این زهر پرورش به شکر می دهد مرا

زلف دراز دست تو می آردم به دام
چندان که چشم شوخ تو سر می دهد مرا

آن موجه ام که بحر پر آشوب روزگار
در هر شکست، بال دگر می دهد مرا

اکنون که آب شد صدف من ز تشنگی
ابر بهار، آب گهر می دهد مرا

مانند لاله، سوخته نانی است روزیم
آن هم فلک به خون جگر می دهد مرا

سیرست چشم ذره من، ورنه آسمان
چون آفتاب زر به سپر می دهد مرا

فارغ ز توشه ام که دل آتشین عنان
از خار راه، زاد سفر می دهد مرا

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir