هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی، شاعر سبک هندی، به زیبایی‌های پنهان و ظرافت‌های زندگی، عشق و عقل می‌پردازد. شاعر از تضادها و دوگانگی‌های زندگی مانند قهر و لطف، ادبار و اقبال، و عقل و احساس سخن می‌گوید. او از نومیدی و امیدواری، و از رنج‌ها و آرزوهایش می‌گوید، و در نهایت به این نتیجه می‌رسد که زلف معشوق رشته‌ی امیدهایش را در دست دارد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای نوجوانان کم‌سال دشوار است. همچنین، استفاده از صنایع ادبی و استعاره‌های پیچیده، فهم شعر را برای گروه سنی پایین‌تر چالش‌برانگیز می‌کند.

غزل شمارهٔ ۸۴۳

ای دفتر حسن ترا فهرست خط و خال ها
تفصیل ها پنهان شده در پرده اجمال ها

آتش فروز قهر تو، آیینه دار لطف تو
هم مغرب ادبارها، هم مشرق اقبال ها

پیشانی عفو ترا پرچین نسازد جرم ما
آیینه کی بر هم خورد از زشتی تمثالها؟

سهل است اگر بال و پری نقصان این پروانه شد
کان شمع سامان می دهد از شعله زرین بال ها

با عقل گشتم همسفر یک کوچه راه از بی کسی
شد ریشه ریشه دامنم از خار استدلال ها

هر شب کواکب کم کنند از روزی ما پاره ای
هر روز گردد تنگتر سوراخ این غربال ها

حیران اطوار خودم، درمانده کار خودم
هر لحظه دارم نیتی چون قرعه رمال ها

هر چند صائب می روم سامان نومیدی کنم
زلفش به دستم می دهد سر رشته آمال ها
وزن: مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن (رجز مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۴۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۴۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.