به کویِ دلْ فرورفتم زمانی
هَمی‌جُستم زِ حالِ دلْ نشانی

که تا چون است اَحْوالِ دلِ من
که از وِیْ در فَغان دیدم جهانی

زِ گُفتارِ حَکیمانْ بازجُستم
به هر وادیّ و شهری داستانی

همه از دستِ دلْ فریاد کردند
فُتادم زین حَدیث اَنْدَر گُمانی

زِ عقلِ خود سَفَر کردم سویِ دل
نَدیدم هیچ خالی زو مکانی

میانِ عارف و مَعْروفِ این دل
هَمی‌گَردد بِسانِ تَرجُمانی

خداوندانِ دل دانند دلْ چیست
چه داند قَدْرِ دلْ هر‌ بی‌رَوانی

زِ دَرگاهِ خدا یابی دل و بَسْ
نَیابی از فُلانیّ و فُلانیّ

نیابی دلْ جُز از جَبّارِ عالَم
شَهیدِ هر نشان و‌ بی‌نشانی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir