ریخت دندان و هوای می و پیمانه بجاست
مهره برچیده شد و بازی طفلانه بجاست

دل سیاه است اگر گشت بناگوش سفید
پا اگر نیست بجا، لغزش مستانه بجاست

خارخاری به دل از عمر سبکرو مانده است
مشت خار و خسی از سیل به ویرانه بجاست

آسیا گر چه برآورد ز بنیادش گرد
هوس نشو و نما در گره دانه بجاست

نسبت شوق به هجران و وصال است یکی
رفت ایام گل و شورش دیوانه بجاست

یار نوخط شد و آغاز جنون است مرا
شمع خاموش شد و گرمی پروانه بجاست

چشم من بر در و دیوار حرم افتاده است
نگذارند مرا گر به صنمخانه، بجاست

گر چه در خواب گران عمر سر آمد صائب
همچنان رغبت شیرینی افسانه بجاست