هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از معشوق خود به عنوان ماه یاد می‌کند و از زیبایی و جذابیت او سخن می‌گوید. شاعر از عشق و شیفتگی خود نسبت به معشوق صحبت می‌کند و از او می‌خواهد که هویت و منشأ خود را آشکار کند. در این شعر، معشوق به عنوان موجودی فراتر از دنیای مادی و دارای جذابیت بی‌نهایت توصیف می‌شود.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.
غزل شمارهٔ ۲۷۶۴
ماها چو به چَرخِ دلْ بَرآیی
چون جان، به تَنِ جهانْ دَرآیی
ماها چه لَطیف و خوش لِقایی
ای ماه بگو که از کجایی؟
داریم زِ عشقِ تو بَراتی
وَزْ قَندِ لَطیفِ تو نَباتی
از لَعْلِ لَبَت، بِدِه زَکاتی
ای ماه بگو که از کجایی؟
ای یوسُفِ جان که در نَخاسی
در حُسن و جَمالْ بی‌قیاسی
در ما بِنِگَر، چو می‌شناسی
ای ماه بگو که از کجایی؟
زان سان زِ شرابِ تو خَرابیم
کَزْ خود اثری هَمی‌نَیابیم
بِفْزای، اگر چه می‌نَتابیم
ای ماه بگو که از کجایی؟
در زیرِ درختِ تو نِشینیم
وَزْ میوهٔ دِلْکَشِ تو چینیم
جُز گُلشَنِ رویِ تو نَبینیم
ای ماه بگو که از کجایی؟
هر دَم که زِ بادهٔ تو نوشیم
بس روشنْ جان و تیزگوشیم
بی‌هوش شُدیم و بَسْ به هوشیم
ای ماه بگو که از کجایی؟
از آتش‌هات در فُروغَند
فارغ از صِدْق، وَزْ دروغَند
با قبلهٔ آتشین چو موغَند
ای ماه بگو که از کجایی؟
ای رَشکِ بُتان و بُت پَرَستان
آرامِ دلِ خَرابِ مَستان
پا را بِمَکَش زِ زیردَستان
ای ماه بگو که از کجایی؟
شَمسِ تبریز پادشاهی
در خِطّهٔ بی‌حَدِ اِلهی
از ماه تو راست تا به ماهی
ای ماه بگو که از کجایی؟
چون جان، به تَنِ جهانْ دَرآیی
ماها چه لَطیف و خوش لِقایی
ای ماه بگو که از کجایی؟
داریم زِ عشقِ تو بَراتی
وَزْ قَندِ لَطیفِ تو نَباتی
از لَعْلِ لَبَت، بِدِه زَکاتی
ای ماه بگو که از کجایی؟
ای یوسُفِ جان که در نَخاسی
در حُسن و جَمالْ بی‌قیاسی
در ما بِنِگَر، چو می‌شناسی
ای ماه بگو که از کجایی؟
زان سان زِ شرابِ تو خَرابیم
کَزْ خود اثری هَمی‌نَیابیم
بِفْزای، اگر چه می‌نَتابیم
ای ماه بگو که از کجایی؟
در زیرِ درختِ تو نِشینیم
وَزْ میوهٔ دِلْکَشِ تو چینیم
جُز گُلشَنِ رویِ تو نَبینیم
ای ماه بگو که از کجایی؟
هر دَم که زِ بادهٔ تو نوشیم
بس روشنْ جان و تیزگوشیم
بی‌هوش شُدیم و بَسْ به هوشیم
ای ماه بگو که از کجایی؟
از آتش‌هات در فُروغَند
فارغ از صِدْق، وَزْ دروغَند
با قبلهٔ آتشین چو موغَند
ای ماه بگو که از کجایی؟
ای رَشکِ بُتان و بُت پَرَستان
آرامِ دلِ خَرابِ مَستان
پا را بِمَکَش زِ زیردَستان
ای ماه بگو که از کجایی؟
شَمسِ تبریز پادشاهی
در خِطّهٔ بی‌حَدِ اِلهی
از ماه تو راست تا به ماهی
ای ماه بگو که از کجایی؟
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: مسمط مربع
تعداد ابیات: ۱۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۷۶۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۶۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
