هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، به موضوعاتی مانند عشق، رقص، سماع، وحدت وجود و ارتباط انسان با خدا می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند شمع، پروانه، باد بهار، خورشید و آتش برای بیان مفاهیم عمیق عرفانی استفاده کرده است. در نهایت، شعر به ستایش شمس تبریز و بیان حالات عارفانه می‌پردازد.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و مفاهیم انتزاعی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۲۷۶۵
آن شمع چو شُد طَرَب فَزایی
پَروانه دِلان، به رَقص آیی
چون جان بِرَسَد، نه تَن بِجُنبَد؟
جان آمد، از لَحَد بَرآیی
چون بانگِ سَماع در کُه افتاد
ای کوهِ گِران، کم از صَدایی؟
کین بادِ بهار می‌رَسانَد
رَقصانیِ شاخ را صَلایی
در ذَرّه کجا قَرار مانَد؟
خورشید به رَقصْ در سَمایی
هم آتش و دود گشته پیچان
از آتشِ رویِ جانْ فَزایی
ماهی صَنَما زِ روحْ بی‌جسم
شوخی، شِکَری، یکی بَلایی
گَهْ کوتَه و گَهْ دراز گشتیم
با سایهٔ صورتِ هُمایی
هم بر لبِ دوست، مَست گشتیم
نالان شُده مَست، هَمچو نایی
بر باد سَوار، هَمچو کاهیم
اَنْدَر جَوَلانْ زِ کَهْرُبایی
چون پَشّه زِ خونِ خویش مَستیم
وَزْ دیگِ جِگَر، دِلا اَبایی
اَنْدَر خَلْوَت به هویْ هویی
در جمعیَّتْ به هایِ هایی
در صورت، بَندهٔ کَمینیم
در سِر، صِفَتِ یکی خدایی
این دادْ خَدیوْ شَمسِ تبریز
بی کِبْر، وَلیک کِبْریایی
پَروانه دِلان، به رَقص آیی
چون جان بِرَسَد، نه تَن بِجُنبَد؟
جان آمد، از لَحَد بَرآیی
چون بانگِ سَماع در کُه افتاد
ای کوهِ گِران، کم از صَدایی؟
کین بادِ بهار می‌رَسانَد
رَقصانیِ شاخ را صَلایی
در ذَرّه کجا قَرار مانَد؟
خورشید به رَقصْ در سَمایی
هم آتش و دود گشته پیچان
از آتشِ رویِ جانْ فَزایی
ماهی صَنَما زِ روحْ بی‌جسم
شوخی، شِکَری، یکی بَلایی
گَهْ کوتَه و گَهْ دراز گشتیم
با سایهٔ صورتِ هُمایی
هم بر لبِ دوست، مَست گشتیم
نالان شُده مَست، هَمچو نایی
بر باد سَوار، هَمچو کاهیم
اَنْدَر جَوَلانْ زِ کَهْرُبایی
چون پَشّه زِ خونِ خویش مَستیم
وَزْ دیگِ جِگَر، دِلا اَبایی
اَنْدَر خَلْوَت به هویْ هویی
در جمعیَّتْ به هایِ هایی
در صورت، بَندهٔ کَمینیم
در سِر، صِفَتِ یکی خدایی
این دادْ خَدیوْ شَمسِ تبریز
بی کِبْر، وَلیک کِبْریایی
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۷۶۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۶۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
