هوش مصنوعی: این متن شعری است که از مضامین عاشقانه، رنج‌های عشق، ناامیدی و شکست سخن می‌گوید. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه مانند زلف تابدار، میوه شاخسار، چوب دار، غنچه، و بلبل، احساسات عمیق خود را بیان می‌کند. او از دردهای روحی و عاطفی خود می‌گوید و گاهی به مفاهیمی مانند تقدیر و ناپایداری زندگی اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عمیق عاطفی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی از اشارات مانند «چوب دار» و «تیغ آبدار» ممکن است برای کودکان مناسب نباشد.

غزل شمارهٔ ۱۷۸۶

ز اضطراب دل آن زلف تابدار شکست
ز خامکاری این میوه شاخسار شکست

ادب گزین که چو منصور هر که شوخی کرد
ادیب عشق سرش را به چوب دار شکست

چو غنچه هر که به لخت جگر قناعت کرد
کلاه گوشه تواند به روزگار شکست

نفس ز سینه من زخمدار می آید
که اشک در جگرم تیغ آبدار شکست

سپند آتشم از جوش خون گل، که مباد
فتد به بیضه بلبل درین بهار، شکست

به اشک تاک بشویید زخمهای مرا
که شیشه بر سر من خشکی خمار شکست

چنان ز شوکت حسن تو انجمن شد تنگ
که شمع را مژه در چشم اشکبار شکست

دلم شکست ز گرد ملال، طالع بین
که آبگینه ز سنگینی غبار شکست

که دیده است ظفر از شکستگان باشد؟
خزان چهره من رنگ نوبهار شکست

ز اضطراب دل ایمن چسان شوم صائب؟
که شیشه در بغل من هزار بار شکست
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۸۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۸۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.