ز زخم تیغ زبان هوش من بلندی یافت
ز نیش، چاشنی نوش من بلندی یافت

نفس به سینه صبح سخن گره شده بود
چو مشرق این علم از دوش من بلندی یافت

ز عشق آتشی افتاد در وجود مرا
که سقف نه فلک از جوش من بلندی یافت

درین ریاض من آن قمریم که قامت سرو
ز تنگ گیری آغوش من بلندی یافت

به شیشه خانه افلاک می زند خود را
چنین که خشت خم از جوش من بلندی یافت

مرا ز دیده بندگان مکن بیرون
که حلقه فلک از گوش من بلندی یافت

ز خواب بیخبران گشت چشم من بیدار
ز مستی دگران هوش من بلندی یافت

هزار عقده دل چون نسیم صبح گشود
دمی که از لب خاموش من بلندی یافت

نبود هوش مرا تا خبر ز خویشم بود
ز فیض بیخبری هوش من بلندی یافت

یکی هزار شد از بند، عشق پنهانم
ز کاوش آتش خس پوش من بلندی یافت

ز هر زمین که غباری بلند شد صائب
به قصد آینه هوش من بلندی یافت

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir