هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از صائب تبریزی، عشق و وحدت با معشوق (خدا) را بیان می‌کند. شاعر از فنا در دوست و یکی شدن با او سخن می‌گوید و نشانه‌های معشوق را در همه جا می‌بیند. او از ناتوانی در بیان این عشق با زبان معمولی می‌گوید و تأکید می‌کند که تنها با سوختن در این راه می‌توان به وحدت رسید.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌های پیچیده در شعر، درک کامل آن را برای مخاطبان جوان‌تر دشوار می‌سازد. این محتوا برای کسانی مناسب است که با ادبیات عرفانی آشنایی نسبی دارند و می‌توانند مفاهیم انتزاعی را درک کنند.

غزل شمارهٔ ۲۰۱۸

باریکتر چرا نشوم از میان دوست؟
می بایدم گذشت ز تنگ دهان دوست

هر کوچه کهکشانی و هر خانه مشرقی است
از فیض آفتاب ثریا فشان دوست

نتوان به خامه دو زبان حرف دوست گفت
لب بسته ایم یکقلم از داستان دوست

از گیرودار سبحه و زنار فارغ است
دستی که ماند در ته رطل گران دوست

من کیستم که روی نتابم ازین مصاف؟
گردون زره شده است ز زخم سنان دوست

باید به زخم چنگل شهباز تن دهد
چون بهله هر که دست کند در میان دوست

یک موی در میان من و او نمانده است
پیچیده ام چو تاب به موی میان دوست

سنگ نشان ز حالت منزل چه آگه است؟
از دیر و کعبه چند بپرسم نشان دوست؟

عاشق به کعبه حاجت خود را نمی برد
خاک مرا عشق بود آستان دوست

بر هر که دست می زنم از دست رفته است
در حیرتم که از که بپرسم نشان دوست؟

صائب زبان بگز که درین انجمن کلیم
تا دست و لب نسوخت، نشد همزبان دوست
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۱۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۰۱۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.